Alleen zijn
met ouders
Door Frans Jongeneel
REGIO - Samen is niet alleen. Op het terras dronk ik een cappuccino. Een jongere man sprak me zeer verlegen aan met het verzoek een briefje van vijf te wisselen. We raakten aan de praat.
Hij vertelde over zijn werk als postbode, wat hij zoal tegen kwam. Even later vertelde hij moeilijk contact te leggen met willekeurige mensen. Weer later liet hij blijken homo te zijn. Er kwam een heel verhaal los. Zijn vader, vrachtwagenchauffeur, heeft nooit aanvaard, dat hij 'anders' was. Hij vond het aanstellerij en een afwijking, die nergens op sloeg. Moeder probeerde het met begrip en warmte te benaderen, maar dat werd door vader al snel de kop ingedrukt. Hij ontvluchtte thuis. Hij dook in de anonieme wereld van het casino en verspeelde veel geld. Hij was toen rond de 17 jaar. Eenzaamheid en teleurstelling in het leven bepaalden zijn stemming. Vrienden op school vonden hem minstens typisch of een 'rare'. Hij durfde zich niet aan anderen te laten zien, bang voor afwijzing. Hij ging thuis weg om op een kamer te wonen.
Vragend naar vrienden, zei hij, dat hij sinds kort een partner had, die hem zelfvertrouwen leek te bieden. 'Leek', want hij was nog niet echt overtuigd van een blijvende relatie. Eenzaamheid roept angst op. Hij zei me dat het gesprek met mij wel vertrouwen gaf, nu hij een en ander op een rijtje zette in zijn gedachten. Ik wenste hem moed om zich over te geven aan de vriend en open over zijn gevoelens te zijn. Blijkbaar helpt dat, zei ik. Met een stevige handdruk namen we afscheid. Ik heb hem erna niet meer gesproken.