Wij herdenken:
In 1941 monsterde een jonge Canadees aan bij het Canadese leger. Hij had net zijn middelbare schoolopleiding voltooid en kon zo door naar de universiteit met een vrij zekere loopbaan in het verschiet. Net als veel andere jonge Canadezen koos hij echter vrijwillig voor het leger. De propaganda van de Canadese regering en het avontuur dreven hem in deze richting. Zijn naam: Harvey George Willmott Bean, door vrienden aangesproken als George.
Bij de basisopleiding voor de infanterie liep alles op rolletjes. Wel kreeg hij op zijn kop dat hij te mager was en meer moest eten. Binnen korte tijd was hij al sergeant, wat best opvallend was. De legerleiding vond dat er meer in deze jonge man zat en stuurde hem terug (van Groot Brittannië naar Canada) voor een officiersopleiding. Ook dat liep voorspoedig. Zijn leven bestond uit oefenen, trainingen en ander tijdverdrijf. In september 1942 was zijn opleiding voltooid en kon hij als Tweede Luitenant naar de parate hap.
Hij kwam terecht bij de Queen’s Own Rifles of Canada, een infanterie regiment waar hij zijn verdere loopbaan bij zou blijven. Van Canada trok hij met zijn eenheid mee naar Groot Brittannië, waar het oefenen was in afwachting van D-day.
Bij de landingen in Normandië zat George in de tweede aanvalsgolf. De meeste gesneuvelden op het strand van Juno Beach, vielen bij andere onderdelen van het Regiment.
Op 11 juni ging het totaal mis bij de Canadese aanval bij Le Mesnil Patry in de buurt van het vliegveld Carpiquet ten westen van Caen. De Canadezen waren overmoedig geworden en hadden zich slecht voorbereid. De gecombineerde aanval van infanteristen en tanks in de richting van Le Mesnil Patry liep vast op de wachtende Duitsers. Met de laatste twee overgebleven geallieerde tanks, een sergeant en zeven infanteristen deed Bean een dappere poging de Duitse linies te doorbreken. Dat mislukte jammerlijk. George raakte drie maal gewond en werd door de sergeant op een tank gehesen en terug gebracht naar de eigen linies.
Hij werd overgebracht naar een militair hospitaal in het zuiden van Engeland. Daar verbleef hij een paar maanden om weer op krachten te komen. Op 8 september 1944 meldde hij zich weer bij de Queen’s Own Rifles, die op dat moment in België lagen. Op 5 november 1944 kreeg George, voor de dappere en koelbloedige manier waarop hij de hopeloze situatie in Le Mesnil Patry probeerde op te lossen, de hoge militaire onderscheiding, het Military Cross, opgespeld door Field Marshal Sir Bernard Montgomery zelf. (foto)
In de buurt van Nijmegen aangekomen kwam hij in contact met de familie Baas te Beek. George kwam inkwartiering zoeken voor zijn manschappen. Hij was joviaal en kon goed met mensen opschieten. Op 9 februari 1945 nam hij deel aan de bevrijding van Millingen. Op 14 februari kwam er vroeg in de ochtend een zware Duitse artilleriebeschieting. George werd dodelijk getroffen, waarschijnlijk in de buurt van het oude gemeentehuis. Daar was het hoofdkwartier van zijn regiment. Hij stierf op een leeftijd van 23 jaar, een veelbelovende jongeman, die een keuze maakte. Aan de andere kant van de Noordzee, spatten de dromen van een jonge vrouw uiteen. En daarom herdenken wij...