Gedicht van de week
Alzheimer
Verdwaald loopt hij het leven door,
verdwaasd en leeg de ogen,
de richting is hij kwijt,
zijn huis is geen kasteel meer.
Zijn hersens lijken aangevreten,
gekrompen, zijn lichaam nog vitaal;
in zichzelf besloten is zijn wereld.
Doelloos schuift hij lange gangen door.
In een verpleeghuis sluimert hij,
nergens anders meer is zijn onderdak,
herkenning van eigen vlees en bloed
behoort al tot een ver verleden.
Elk mens is alleen en eenzaam
als het levenseinde naderbij komt.
Hij toch is al zolang afgezonderd,
zonderling tot de dood hem haalt.
Frits Litmaath